تجهیزات الکتریکی مناطق خطر انفجار

انتخاب تجهیزات الکتریکی براي مناطق خطرناك:

معیارهاي اصلی در انتخاب تجهیزات الکتریکی براي نصب و استفاده در مناطق خطر عبارتند از:

- نوع گروه گازي (براساس انرژي اشتعال)

- نوع کلاس حرارتی

- نوع ناحیه بندي

شناسايي و طبقه بندي بر اساس BS و CENELEC

اين استاندارد محيط هاي خطر را به صورت ZONE0,ZONE 1,ZONE 2 طبقه بندي مي کنند . اين طبقه بندي تنها براي گازها و بخارات قابل اشتعال کاربرد دارد . براي اين طبقه بندي محيط هاي حاوي گرد و غبار ، رشته هايا فيبر هاي قابل اشتعال و انفجار نمي توان اين استاندارد را بکار گرفت.

ZONE 0 : محيطي که در آن ، مخلوط انفجاري گاز با هوا به صورت دائمي يا طولاني مدت وجود داشته باشد . در محيط کاري که بخارات مواد و حلال ها هميشه در محدوده انفجار وجود دارند و با تهويه و ديگر روش هاي کنترلي نتوان مقدار بخارات و گاز هاي قابل اشتعال يا انفجار را از محدوده قابل انفجار  خارج ساخت ، در اين منطقه خطر قرار مي گيرند . به همين دليل محدوده قابل انفجار هر ماده اي به صورت حد پايين و بالا نمايش داده مي شود .

براي مثال در کارخانه اي که از حلال استن به فراوان و دايم استفاده مي شود چناچه پس از آلاينده سنجي ، مقدار بخارات ماده در محيط حدود 6/2 تا 13 درصد حجمي هوا باشد ، در حضور جرقه مشتعل خواهد شد . اگر چناچه به دماي خود اشتعالي يعني 456 درجه سانتيگراد برسد ، بدون حضور جرقه به شکل خود به خود مشتعل خواهد شد  ولي چنانچه اين ماده در محدوده حجمي مخلوط با هوا (در محدوده انفجار ) نباشد ، احتمال اشتعال خيلي کمتر است.

ZONE 1 : محيطي است که ممکن است در آن مخلوط انفجاري گاز با هوا تحت شرايط عادي ، به وجود آيد . در تعريف پيشين شرط دايم مورد توجه بود. يعني وجود هميشگي يا طولاني مدت يک ماده در محيط ، ولي در اين تعريف احتمال وجود ماده در شرايط عادي مورد توجه است و منظور عدم دخالت شرايط غير عادي و اضطراري است .

ZONE 2 : محيطي است که در آن مخلوط انفجاري گاز با هوا تحت شرايط عادي وجود ندارد و اگر احتمالاَ به وجود آيد ، کوتاه مدت خواهد بود . در اين تعريف منظور وجود يک ماده در شرايط غيرعادي است که ممکن است پيش آيد ولي در شرايط عادي امکان حضور يک ماده وجود نخواهد داشت و اگر وجود داشته باشد موقتي است.

شناسايي و طبقه بندي بر اساس NEC

محيط هاي مستعد خطر مطابق آيين نامه ملي برق آمريکا به شماره 500 ، محيط هاي مستعد خطر را به سه کلاس خطر دسته بندي مي کند اين استاندارد بهتر از ساير استاندارد ها ، همه مواد خطرناک (چه به صورت گاز و بخارات يا گردوغبار و فيبر) را مورد توجه قرار داده است که در ايمني برق از اهميت بيشتري برخوردار است

CLASS I : محيط هايي که در آن ها به طورمعمول  گاز قابل اشتعال وجود دارند يا ممکن است به وجود آيند . مانند محيطي که بخارات برخي حلال ها (استن،بنزن،و....) و برخي گازها (مانند پروپان) وجود دارد .

CLASS II : محيط هايي که در آن به طور طبيعي غبار هاي قابل اشتعال (مانند قبار برخي فلزات ،غلات،ذغال،پودرهاي مواد منفجره و مانند آن ها) وجود دارند يا ممکن است به وجود آيند .

CLASS III : محيط هايي که در آن ها به طور عادي فيبر ها و تارهاي قابل اشتعال وجود دارند يا ممکن است به وجود آيند . مانند نيشکر ،الياف و پشم در کارخانجات قند ،ريسندگي و بافندگي .